Ik werkte enige tijd als sorteerder bij PostNL in een grote hal. Daar trof ik, naast tijdelijke krachten, postbodes aan die er al jaren werken. Stoere types met spierballen. Ze spreken de taal van de straat en hebben een ruwe huid. Aanvankelijk vond ik dat lastig; ik ben vrij voorzichtig van aard en klein van stuk. Gaandeweg raakte ik aan hen gewend en werd ik aangetrokken door hun bravoure en no-nonsens mentaliteit. Ik besloot zeven collega’s te vragen voor mij te poseren. Ik fotografeerde hen op de werkvloer. De sessies waren krachtmetingen maar ik liet niet los. Uit tientallen koos ik een foto en tekende die minutieus na. Ook betrok ik schrijver, journalist (en postbezorger) Ferry Wieringa bij het project. De postbodes zaten vol met verhalen. Ik was pas tevreden als zij zich volledig hadden blootgegeven.
Postbode Mustafa: ‘Ik heb alles aan de post te danken. Van mijn baan betaal ik de huur, gas en licht. Mijn vrouw kon er door overkomen. De post heeft me gemaakt tot wie ik ben.’
Postbode Dirk: ‘De mensen die me als kind op straat hadden zien spelen, zagen me nu in uniform post bezorgen. Voor hen bleef ik het jongetje. Zat ik koffie te drinken, gingen ze over vroeger vertellen.’
Postbode Bas: ‘Ik houd van mooie kleding. Mooie kleding straalt autoriteit uit. Bij de post loop ik op oude gympen en in een bezweet vaal polootje.’
(De verhalen zijn verschenen in Z! de Amsterdamse straatkrant (zie hieronder) en bij Hard//hoofd).
Titel, formaat, materiaal: Ruud Ananas, Wiljon, Mustafa, Dirk, Alida, Bas, Jan, allen 100 x 70 cm, kleurpotlood op papier.
